Ως κιρσοκήλη, ορίζεται η διάταση των φλεβών του ελικοειδούς φλεβικού πλέγματος του σπερματικού τόνου.

Η διάταση οφείλεται σε ανεπάρκεια του βαλβιδικού μηχανισμού των φλεβών, με αποτέλεσμα ποσότητα αίματος να παλινδρομεί και το αίμα αυτό να «λιμνάζει» στις φλέβες.

Η πάθηση είναι αρκετά συχνή με ποσοστά που κυμαίνονται από 15-20% στο φυσιολογικό ανδρικό πληθυσμό μέχρι και 30-40% σε άνδρες με υπογονιμότητα.

Συνήθως εμφανίζεται αριστερά, μπορεί όμως να παρουσιαστεί δεξιά αλλά και αμφοτερόπλευρα.

Πρέπει να τονιστεί ότι σε περίπτωση που η κιρσοκήλη παρουσιάζεται δεξιά, σκόπιμο κρίνεται να γίνεται έλεγχος του οπισθοπεριτοναϊκού χώρου με πυελογραφία ή αξονική τομογραφία για τον αποκλεισμό χωροκατακτητικής βλάβης η οποία δύναται να προκαλεί πιεστικά φαινόμενα στην έσω σπερματική φλέβα και κατά συνέπεια κιρσοκήλη.

Έτσι για την πρόκληση κιρσοκήλης μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνοι οι ακόλουθοι παράγοντες:

1. η ανεπάρκεια των βαλβίδων της σπερματικής φλέβας

2. η κάθετη εκβολή της αριστερής έσω σπερματικής φλέβας στην αριστερή νεφρική φλέβα

3. όγκοι οπισθοπεριτοναϊκού χώρου.

Η πάθηση πολλές φορές παραμένει αδιάγνωστη αφού δεν προκαλεί ιδιαίτερη συμπτωματολογία. Οι ασθενείς τις περισσότερες φορές ανακαλύπτουν σε τυχαίο έλεγχο την ύπαρξή της ή κατά τη διερεύνηση υπογονιμότητας.

Αν προκαλέσει συμπτωματολογία, αυτή θα αφορά ένα βύθιο άλγος στον όρχι ενώ σε περιπτώσεις όπου η κιρσοκήλη είναι μεγάλη μπορεί να παρατηρηθεί μείωση του μεγέθους του πάσχοντος όρχι.

Η κιρσοκήλη είναι καλοήθης πάθηση η οποία μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο σπέρμα του άνδρα. Ο μηχανισμός πρόκλησης της βλάβης μέχρι και σήμερα δεν είναι ακριβώς γνωστός αλλά ενοχοποιούνται οι εξής παράγοντες:

1. Αυξημένη θερμοκρασία στο όσχεο. Το λιμνάζον αίμα στο διατεταμένο φλεβικό δίκτυο προκαλεί τοπικά αύξηση της θερμοκρασίας με αποτέλεσμα διαταραχή της σπερματο-γένεσης.

2. Παλινδρόμηση τοξικών ουσιών, όπως κατεχολαμίνες και κορτικοστεροειδή, από την αριστερή νεφρική φλέβα στην έσω σπερματική.

3. Αύξηση της περιορχικής πίεσης, από τη φλεβική στάση, με αποτέλεσμα διαταραχή της σπερματογένεσης.

4. Μεταβολή του μικροπεριβάλλοντος της επιδιδυμίδας.

5. Ιστική υποξία.

6. Ηλεκτρολυτικές διαταραχές.

Η διάγνωση της κιρσοκήλης βασίζεται:

Α. Στην κλινική εξέταση.

Σε μεγάλου βαθμού κιρσοκήλες η διάγνωση θα γίνει από την κλινική εξέταση του ασθενούς σε όρθια θέση, στην οποία αναγνωρίζεται και ψηλαφάται το διατεταμένο φλεβικό πλέγμα.

Η εξέταση θα πρέπει να γίνεται πάντα σε θερμό περιβάλλον, με τον άνδρα σε κατακεκλιμένη και ακολούθως σε όρθια θέση, αρχικά σε ηρεμία και στη συνέχεια μετά από αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης. Θα πρέπει να τονιστεί ότι στην περίπτωση που η κιρσοκήλη είναι ορατή με γυμνό μάτι σε όρθια θέση και δεν υποχωρεί μετά την κατάκλιση, θα πρέπει να γίνεται έλεγχος του οπισθοπεριτοναϊκού χώρου για πιθανό νεόπλασμα το οποίο αποφράσσει ή συμπιέζει την έσω σπερματική φλέβα.

Β. Στο υπερηχογράφημα Doppler.

Με αυτό είναι δυνατή η αναγνώριση μικρού βαθμού κιρσοκήλης ή ακόμα και υποκλινικής μορφής. Στο υπερηχοτομογράφημα αναδεικνύεται αύξηση του μεγέθους των φλεβών (>2mm) με ταυτόχρονη παλινδρόμηση αίματος σε αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης.

Θεραπεία

Η θεραπεία της κιρσοκήλης είναι χειρουργική.

Ενδείξεις για διόρθωση αποτελούν οι ακόλουθες καταστάσεις:

1. Διαταραχές στην ποιότητα του σπέρματος

2. Άλγος

3. Αισθητικοί λόγοι (πολύ μεγάλη κιρσοκήλη που προκαλεί ψυχολογική επιβάρυνση στον ασθενή)

4. Όταν η κιρσοκήλη έχει επηρεάσει το μέγεθος του σύστοιχου όρχεος.

Κατά την επέμβαση γίνεται απολίνωση των διατεταμένων φλεβών. Οι χειρουργικές τεχνικές που ακολουθούνται είναι οι ακόλουθες:

1. Οπισθοπεριτοναϊκή προσπέλαση (παλιά τεχνική με υψηλό ποσοστό υποτροπής)

2. Βουβωνική προσπέλαση

3. Υποβουβωνική προσπέλαση

4. Λαπαροσκοπική

5. Ρομποτική

6. Εμβολισμός

Οι καλύτερες, ως προς το αποτέλεσμα και το ποσοστό υποτροπών, είναι η βουβωνική και η υποβουβωνική προσπέλαση. Οι νέες μέθοδοι, λαπαροσκοπική και ρομποτική, έχουν θέση μόνο σε αμφοτερόπλευρη κιρσοκήλη, αν και τα αποτελέσματά τους δεν είναι και τα καλύτερα.

Οι επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν μετά την επέμβαση είναι οι εξής:

1. Υποτροπή της κιρσοκήλης

2. Υδροκήλη

3. Αιμάτωμα

4. Διαπύηση τραύματος

5. Ορχική ισχαιμία (σπάνια, σε ποσοστό <1%).

Είναι σημαντικό να επισημαίνουμε στους ασθενείς μας ότι δεν θα πρέπει να ασκούν έντονη σωματική άσκηση ή εργασία με βάρη για 1-3 μήνες, ανάλογα με την επέμβαση, καθώς επίσης ότι η βελτίωση των παραγόντων του σπέρματος θα επιτευχθεί σε χρονικό διάστημα από 3-12 μήνες μετά τη χειρουργική επέμβαση, έτσι ώστε να μην καταλαμβάνονται από το άγχος για άμεσα αποτελέσματα.

Related Articles